Wielki mały pies

piątek, października 09, 2015


W niedzielę mój MałyWkurw przestał już być mały. Nie dlatego, że urósł (bo szczęśliwie tego akurat nie zrobił), ale dlatego, że dorósł. Czym się więc różni MałyWkurw od DużegoWkurwa? Wszystkim! I niczym jednocześnie.





Rzadko zdarza mi się pisać o swoich psach. Nikt nie oskarży mnie o nadmierną wylewność w stosunku do psów, a wiele osób nie posunie się nawet do stwierdzenia u mnie jakiejkolwiek wylewności, o przesadzie nawet nie wspominając. Rzadko zachwycam się społecznie, jeszcze rzadziej - chwalę. Tym razem bardzo nie fair byłoby tego nie zrobić. Bo pomiędzy rokiem życia Pikusia numer 2., a rokiem numer 3. jest przepaść.

I żeby było śmieszniej to ja tej przepaści wcale nie widziałam. Przez znajome zrobiłam bardziej realistyczne niż pesymistyczne podsumowanie i... Choćby zaprzeczała, to to jest bardzo duża pozytywna przepaść!

fot. A. Baran

Nadal jest tym od fikołków, które leczą złości i smutki, tym od podziurawionych nogawek w spodniach i od znikającego w ilości hurtowej cukru. To ten, którego mama-przecież-zawsze-złapie.
Teraz też ten od siniaka na ręku, ten od nie-mam-mózgu-mam-mopa, ten od do-it-like-a-pro, ten od pozytywnego zaskoczenia.
Ten, w którego powinnam zdecydowanie więcej wierzyć, czasem bardziej ufać, a przede wszystkim docenić. 

fot. K. Wójcik

Mam psa, który mi ufa, który się dla mnie stara, który chce ze mną pracować, mimo że przecież nie musi robić żadnej z tych rzeczy. Mam wszystko czego tylko mogę sobie życzyć, a i tak, jeśli już coś widzę to niedociągnięcia i błędy. To z kolei potwierdza dwie rzeczy - po pierwsze, że wiele problemów z psami nie 'zaczyna się' w psach - tylko w ludziach, po drugie - że jestem obrzydliwą pesymistką i że powinnam zmienić sposób patrzenia na pracę z nim, bo to ja jestem tym ogniwem, które tworzy zgrzyt. 

Tak więc Pikusiu, na Twoje urodziny oprócz zdrówka, życzę Ci żebym, skoro jesteś na mnie skazany, stała się lepszym przewodnikiem, mniej Ci przeszkadzała i zdecydowanie częściej doceniała! Dzięki, że jesteś!


You Might Also Like

3 komentarze

  1. Z tymi ludźmi to prawda; czasem można odnieść wrażenie, że najtrudniejsze psy trafiają do tych w miarę świadomych przewodników, a zwykli ludzie biorą sobie burki, które w jakiś magiczny sposób są grzeczne. Wystarczy się jednak bliżej przyjrzeć sytuacji, żeby zobaczyć, że to często nie kwestia psa, a świadomości właściciela, który może dostrzegać błędy, problemy, niedoskonałości albo ślepo gloryfikować swojego Reksia.
    W każdym razie! 3 lata to piękny wiek, taki... stabilny i poważny i zdecydowanie nie nastoletnio-szczeniaczkowy. Wszystkiego dobrego, wielu długich, owocnych lat razem! :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Stu lat, z pozytywniejszym nastawieniem i jeszcze większymi sukcesami :D! Trochę Wam tego pikusiowego wieku zazdroszczę. Milo dalej ma w głowie absolutny chaos i pierdolca, którego czasem wręcz ciężko mi przewidzieć.

    OdpowiedzUsuń
  3. Trzy lata to jest wcale zacny, ba, wręcz pożądany wiek! Bardzo cenię u przewodników zdrowy dystans do siebie i swojego psa.

    Jestem zdania, że świadome posiadanie psów wręcz zmusza do pracy nad sobą, swoim podejściem do życia, wymaganiami...to jest coś niesamowitego. Życzę Wam cudownego porozumienia!

    OdpowiedzUsuń

Obserwatorzy

Czytamy